Lang werd hikikomori gezien als een Japans cultureel fenomeen. Via internet vergaapte de rest van de wereld zich aan de beelden en verhalen over Japanse jongeren die hun kamer niet meer uit kwamen en hun ouders die dienbladen met eten voor hun slaapkamer deur achter lieten.
Al in de jaren 70 begon men in Japan het fenomeen te onderzoeken. Omdat het vaak begint met niet meer naar school gaan werd het beschreven als ‘school refusal syndrome’. Tamaki Saitō, de psychiater die o.a. het boek Hikikomori, Adolescence without End heeft geschreven, was de eerste die het woord hikikomori gebruikte.
Hoewel hikikomori eerst werd gedefinieerd als een probleem wat voort kwam uit de Japanse cultuur, de laatste jaren wordt de term steeds meer gebruikt in de westerse wereld als benaming voor de extreem sociaal teruggetrokken jongeren. Hikikomori wordt ook wel PSW (Pathological Social Withdrawal) genoemd.
Voor hikikomori worden de volgende criteria gehanteerd volgens Kato et al. (2020)
- a) Het grootste deel van de dag thuisblijven en sociale interacties vermijden.
- b) Dit duurt al ten minste 6 maanden.
- c) Er zijn aanzienlijke functionele beperkingen of stress die verband houden met de sociale isolatie.
Bronnen
embrace-autism.com Hikikomori
wikipedia.org Hikokomori
Defining pathological social withdrawal: proposed diagnostic criteria for hikikomori